Internet to prawdziwy róg obfitości - pisał Agnus J. Kennedy we wstępie do swojego przewodnika The Internet. The Rough Guide (1998). Książka wyszła po polsku rok później nakładem wydawnictwo Optimus Pascal. Bogactwo sieci nie leży jednak wyłącznie w zasobach informacji, wiedzy czy oprogramowania, ale też w możliwości szybkiej, darmowej i globalnej komunikacji. Jedną z jej podstaw jest - wiadomo! - poczta elektroniczna.

Niestety samo narzędzie nie wystarczy - trzeba mieć jeszcze do kogo pisać. Lektura przewodnika Kennedy’ego pozwala odkryć interesujący gatunek witryn wczesnego Webu. To strony zawierające katalogi adresów poczty elektronicznej, gromadzonych przede wszystkim automatycznie z Usenetu, ale umożliwiających także ręczne dodawanie adresów.

Jeśli chcesz, by twój e-mail był ogólnie dostępny, natychmiast po jego zarejestrowaniu powinieneś pozostawić o nim informację w poniższych katalogach.

przekonywał Kennedy, proponując czytelnikom zwrócenie uwagi na takie serwisy jak bigfoot.com (35 mln adresów!), four11.com, www.iaf.net oraz whowhere.com. Redaktorzy polskiego wydania uzupełnili tę listę o kilka krajowych adresów. Jednym z nich był serwis Internetowa Książka Adresowa, założony w 1996 roku przez Martina Miszczaka, postać mocno angażującą się w zwiększanie widoczności online polskich instytucji i firm. Miszczak stworzył m.in. katalog Polish World, zawierający odnośniki do polskich i polonijnych witryn, oraz budował stronę domową ambasady RP w Waszyngtonie (dostępną początkowo w domenie polishworld.com).

Jak sam pisał, Internetowa Książka Adresowa to

baza danych e-mail polskich i polonijnych użytkowników Internetu, gdzie jest około 4000 adresów (można tu wpisać nazwisko i imię i odszukać adres).

Temat katalogów adresów i nazwisk zainteresował też redaktorów magazynu Secret Service. W numerze 55 z 1998 roku opublikowano artykuł “Aloha! Internet!” (s. 100), polecający nie tylko Internetową Książkę Adresową, ale też serwis KtoGdzie.com. Była to już bardziej rozbudowana baza kontaktów, bo poza imieniem, nazwiskiem i adresem poczty elektronicznej, znaleźć tam można było potencjalnych korespondentów po deklarowanych przez nich zainteresowaniach:

Pisząc historię polskich serwisów społecznościowych warto byłoby zainteresować się tymi bardzo wczesnymi witrynami. W odróżnieniu od późniejszych o wiele lat Grona (2004) czy Naszej Klasy (2006), nie posiadały one infrastruktury umożliwiającej rozwijanie relacji online, ale ich oferta pozwalała przynajmniej na nawiązywanie takich relacji. Przy wysokich kosztach połączenia i ograniczonej infrastrukturze sieciowej w latach 90., poczta elektroniczna musiała wystarczyć do poznawania nowych ludzi, albo - jak to pisano na łamach “Wprost” jeszcze w 2002 roku - do “odnajdywania szkolnych miłości”.

Ani w przewodniku, ani w artykule z Secret Service, przy okazji witryn adresowych nie wspomina się o zagrożeniu spamem czy potencjalnych nadużyciach związanych z przetwarzaniem informacji o osobach prywatnych. Polska ustawa, w której zdefiniowano dane osobowe, została uchwalona dopiero w 2018 roku już w 1997 roku.